Dat iedereen de beste versie van zichzelf
In dit hectische leven zijn we de verbinding met wat we echt willen en wie we daadwerkelijk zijn kwijt geraakt. We rennen van hot naar her en daarnaast geeft sociaal media ons het gevoel dat we toch nog iets missen en dus harder moeren lopen. Wanneer we dan ook nog eens worden getroffen door kanker of een burn-out zijn de gevolgen vaak desastreus. Gevolgen als: het leven niet meer op gang krijgen, chronisch moe zijn, door de omgeving niet begrepen te worden en noem zo maar op. Dit belemmerd ons om het leven te leiden dat we willen leiden.
Ook ik was de verbinding kwijt geraakt met wie ik echt was. Ik stotter en mij jeugd heeft in het teken gestaan van niet stotteren. Niet in de laatste plaats doordat ik regelmatig aangesproken werd als "het zusje dat stotterde". Het leek alsof ik geen eigen identiteit meer had. Dat maakte mij zeer rebels. Maar dat hielp mij geen stap verder.
Het was toen ik op mijn 21 ste in aanraking kwam met het holisme dat ik leerde dat lichaam en geest onlosmakelijk met elkaar verbonden zijn. Wat een totale omme keer in mijn leven gebracht.
Ik leerde dat blokkades, trauma's, stress en een hoofd vol gedachtes op de lange duur ziekmakend kunnen zijn voor je lijf, geest en ook voor je relaties en werk. Ze kunnen je zo dwars gaan zitten dat je het gevoel hebt dat je leven niet voor uit komt. Deze kennis ben ik alleen nog maar gaan verdiepen op zowel persoonlijk als zakelijk vlak zodat ik nu, als holistisch transformatie hypnose coach/therapeut mensen op beide vlakken begeleid met diepgaande trajecten naar een authentiek leven vol liefde, welvaart en overvloed. Gewoon weer jouw leven, dat wil je toch ook!
Je hoofd vergeet, maar je lichaam weet.
Geen pleister of hokjes meer aub
Tijdens mijn werk kreeg ik veel coachees die al bij therapeuten waren geweest en daar heel veel geleerd hadden en toch steeds weer terug vielen in oud gedrag, oude pijn, burn-out, angsten etc.
Dit kwam hoofdzakelijk omdat deze coachees hadden geleerd weerbaar te worden voor wat hun over komen was en werden pleister over de wonden gelegd of het werd in een hokje gestopt. Dat is zeker heel goed, maar zij merkten allemaal dat ze terug vielen in hun oude gevoel of gedrag en in sommige gevallen in heftiger gedrag.
Dit komt doordat het geen wat ze geleerd hadden wel toepasbaar is maar wat als er een ander trauma zich voor doet. We kunnen het in ons hoofd wel oplossen maar ons lichaam vergeet het niet.
Pleisters en hokjes blijven bestaan en zullen in ons onderbewusten altijd op de achtergrond zichtbaar zijn.
We hebben dat allemaal wel eens mee gemaakt dat we een reactie geven op iets en dat we later denken waar heb ik me druk om gemaakt. Dat is zo'n moment waar we schieten in een oude wond. Wanneer deze klein is zal het niet verder hinderen maar wanneer deze echt een diepe wond heeft achter gelaten kun je er dagen last van hebben of kan dit, bij herhaling, steeds meer gevolgen geven in je dagelijks leven. Wat dit betekend voor het leven na kanker kun je hier lezen en voor een burn-out hier.
Betekend dat dat we onze trauma's moeten her-beleven. Nee, gelukkig niet. Er zijn trauma's die we nooit meer willen beleven maar dat betekend nog niet dat we ze wel kunnen helen om zo volledig in onze kracht te kunnen komen te staan!
